Języki Hiszpańskie Różnica Między Językiem A Dialektem

Hiszpański, rozłożony na rozległym i bogatym obszarze geograficznym, nie jest jednolity, lecz zróżnicowany. Ta okoliczność rodzi pytanie w nauczaniu języków.

Różne modalności języka hiszpańskiego są podzielone na dialekty i mowy.Na początek musimy zacząć od rozróżnienia między językiem, dialektem i mową.

Język nazywany jest kodem i jednolitym systemem, który ma oficjalne i społeczne uznanie, odpowiadający mu prestiż. Zawiera słownik, gramatykę i ortografię.

Z drugiej strony dialekt definiowany jest jako podsystem języka, którym posługuje się społeczność osiadła na danym terytorium, który kontrastuje z innymi podsystemami. Wreszcie językowa manifestacja bardzo ograniczonej grupy lub miejsca nazywa się mową.

Na naszych kursach hiszpańskiego będziesz mógł poznać wszystkie różnice między językiem a dialektem oraz wszystkie niuanse, które istnieją w świecie latynoskim.

Kwestia modelu języka pojawia się przede wszystkim na poziomie dialektu. Wybór tego modelu językowego będzie się różnić w zależności od powodów nauki. Nazywa się to abstrakcją i uproszczeniem języka, aby był wzorowy. Poszukiwanie modelu prototypowego można przeprowadzić poprzez zbieżność dwóch parametrów: geograficznego i społecznego. W ten sposób oferowane są trzy możliwości:

Model kastylijski:

cieszy się prestiżem w Hiszpanii i poza nią i jest zgodny z normą akademicką

Model najbliższy:

w wielu miejscach odległych od Hiszpanii wybiera się model, który jest bliższy geograficznie, ponieważ jest bardziej zgodny z zainteresowaniami uczniów.

Model ogólny:

inną opcją jest poszukiwanie modelu języka hiszpańskiego, który jest jak najbardziej ogólny. Chodziłoby o nauczanie języka hiszpańskiego, w którym łączą się odmiany hiszpańskojęzycznego świata.

Model powinien być kultowy i gromadzić wspólne i częste elementy, aby był użyteczny i odpowiedni w większości sytuacji komunikacyjnych. Podobnie, bez względu na wybraną opcję, podczas zajmowania się nią należy wziąć pod uwagę potrzeby i zainteresowania grupy docelowej.

Niektóre różnice, które możemy znaleźć, gdy mamy do czynienia z obydwoma terminami, polegają na rozróżnieniu form adresu w języku hiszpańskim. Duża różnorodność form istniejących w świecie hiszpańskojęzycznym sprawia, że ​​w przypadku hipotetycznej klasy Nauczania języka hiszpańskiego dla obcokrajowców (ELE), nauczyciel dostosowuje materiały dydaktyczne i udziela wskazówek w celu zidentyfikowania czynników, które determinują wybór w taki czy inny sposób w każdej sytuacji komunikacyjnej.

Formy adresowe są bardzo zróżnicowane gramatycznie i ważne jest, aby pracować nad nimi zarówno w interakcji ustnej, jak i w wypowiedziach pisemnych. Główne trudności w jego nauczaniu wynikają ze zróżnicowania form i zastosowań oraz subtelnych różnic w warunkach używania w zależności od obszaru dialektalnego, relacji między mówiącymi i ich statusu społecznego.

Wykorzystywanie formy „ustedes” przed formą na „vosotros”, voseo i dystrybucja jego wariantów zaimkowych i werbalnych to najistotniejsze elementy w badaniu form w klasie ELE. Z ogólnego punktu widzenia, użycie „usted” w porównaniu z użyciem „tú” jest większością w świecie latynoskim, ponieważ jest to forma używana w Ameryce, Wyspach Kanaryjskich i zachodniej Andaluzji.

W nauczaniu języka hiszpańskiego jako języka obcego należy wziąć pod uwagę geograficzne rozmieszczenie słów „usted”, „vos” i „vosotros”. Tak więc, kiedy naucza się tego niuansu, należy podkreślić, że wyłączne użycie słowa „ustedes” (i wynikająca z niego neutralizacja w zastosowaniu) jest typowe dla hiszpańskiego w Ameryce Łacińskiej i pokazuje wzorce różnicowania między „tú” a „vosotros”.

W przypadku nauczania języka hiszpańskiego z perspektywy amerykańskiej nacisk zostanie położony na użycie „ustedes” w porównaniu do „tú/vosotros” hiszpańskiego z Półwyspu Iberyjskiego. Przez pewien czas uważana była błędnie za cechę marginalną lub napiętnowaną.

Forma ta jednak cieszy się dużą żywotnością. Obecnie dominuje w Ameryce Południowej, zwłaszcza w Argentynie, Urugwaju i Paragwaju, i jest coraz popularniejsza. Inne kraje, w których znajdujemy voseo to między innymi Chile, Gwatemala, Honduras, Nikaragua i Kostaryka.

Do geograficznego rozróżnienia w formach stosowania dodaje się zróżnicowanie użycia w zależności od relacji między rozmówcami:

Znajomość/szacunek

Związek między równością/asymetrią.

Stałe traktowanie w każdej sytuacji/zmianie kontekstu

Jako pospolite wyjaśnienie możemy zatem powiedzieć, że język jest uważany za zbiór znaków, gdy ma bogaty leksykon z terminologią naukową i techniczną. Ponadto jego zastosowanie jest zakorzenione w kulturze. Z drugiej strony jest uważany za dialekt, gdy ma tylko wiejski, znajomy, potoczny, pospolity leksykon. Język jest specyficzny dla kraju, podczas gdy dialekt jest specyficzny dla regionu. Język ma ustandaryzowane formy pisane, a dialekt istnieje głównie ustnie.

Ta kontrowersja zawsze budziła wiele wątpliwości wśród filologów i językoznawców. Głównym powodem jest trudność w ustaleniu granic między tymi dwoma terminami… Kiedy dialekt staje się językiem? Ile dialektów może mieć język?Oto niektóre z pojawiających się pytań.

Odpowiedź brzmi, że język może składać się z kilku dialektów, ponieważ chociaż języki mają swoje własne cechy, które je od siebie odróżniają, dialekty nie prezentują różnic, które uniemożliwiają komunikację. Ponadto standaryzacja językowa jest obecna tylko w języku.

Wreszcie, językami posługuje się duża liczba osób, w przeciwieństwie do dialektów, którymi zwykle posługuje się ograniczona liczba użytkowników na niewielkim obszarze geograficznym.

Jeśli o nas chodzi, należy zauważyć, że język hiszpański był dialektem, zanim sam stał się językiem. Pytanie, ile języków jest w Hiszpanii, wzbudzi kontrowersje, ponieważ niektórzy powiedzą, że cztery (hiszpański, galicyjski, baskijski i kataloński), pięć dla tych, którzy dodadzą walencki i będą tacy, którzy również wskażą między innymi na Baleary, Estremadurę czy Wyspy Kanaryjskie.

Inni natomiast powiedzą, że oprócz hiszpańskiego, który jest jednym z dialektów zrodzonych z łaciny, reszta to dialekty i mowy.

Hiszpańska Konstytucja nie pomaga rozwiać wątpliwości, ponieważ w tekście ustawy zasadniczej stwierdza jedynie w trzecim artykule, że „kastylijski jest oficjalnym hiszpańskim językiem państwa.

Wszyscy Hiszpanie mają obowiązek go znać i prawo go używać” oraz że „pozostałe języki hiszpańskie będą również urzędowe w odpowiednich wspólnotach autonomicznych zgodnie z ich statutami”. Innymi słowy, Konstytucja z 1978 r. gwarantuje istnienie kilku języków, ale nie precyzuje, ile ich jest.